شوری داشتم برای خودم

باوری، باری، حقیقتی

داشتم.

کلاغی که خبرهایم را می بُرد

همسایه ای که بوی عطرش دیوانه ام می کرد

روزنامه فروشی که رازم را می دانست

دوستی که از سر ِ کوچه بلند صدایم می کرد

درخت انجیری که بار ِ غُصّه ام را می کشید

کاجی که وقتی مُرد خاکش کردم

پسری که حسرت آغوشش بد به دلم ماند

کُنج اتاقی که از من نپرسید چرا تنهایی

آفتابی که جنبه نداشت

خوش بودم برای خودم