صدای نگرانی های بی پايان من فضا را پُر كرده است. مغزم پُر است از حرف و صدا و نويزهای زائد و غيره زائد.
و تنها صدای قوی كه می شنوم صدای اين پرنده است كه از كفِ دستِ من كوچك تر است و پَر می زند، می آيد و می رود و جلوی من عرض اندام می كند. صدای تكان خوردنِ علف هايی كه دور اين گل توی گلدانش روييده اند را هم می شنوم هر چند صدا ندارند. مردم ديوانه شده اند يك ريز حرف می زنند، به گمانم فكر می كنند آخر دنيا شده و حرف هايشان نزده می ماند.
من اينجا نشسته ام مثل ستون، هميشه هستم و كسی نمی داند. فرق بودن و نبودنم ولی زياد است.
صداها بمانند اشعه هايی نامرئی از همه زاويه به من هجوم می آورند و من پناهگاهی ندارم، پس ضربه را می گيرم و جذب می كنم. يك روز تمام صداهای دنيا را جذب خواهم كرد و آنوقت سكوتِ مطلق برقرار خواهد شد.
ماشين ها و آدم ها آه می كشند، ديوانه می شوم
دختر بچه ای جيغ می كشد، كسی نمی شنود.
من و تو نقطهء مقابليم، بلوز و دامن سفيدِ نخی به تن داری و چشمانت برق می زند.. من و چشمانم و پالتوی سياهم همه كِدِريم. پوستَت با نشاط است، پوستِ من باتلاق شده اين روزها... روحم را فرو می كشد و من فقط تماشا می كنم
آفتاب ِ پاييز گوشه گردنم را كه از زير پالتو در رفته می سوزاند. كاری ندارمش بگذار بسوزد.. بلكه تيرگی ِ روحم مصداق پيدا كند.
تناقض در هوا موج می زند و هر از چند وقتی به سراغ كسی می رود كه اينجا نشسته و من همچنان سردم است و سردم است و می سوزم
خدا هنوز از من قطع اميد نكرده، سيگارم را نشكسته.
دليلی برای 'نه' گفتن پيدا نكردم- خوب گشتم.
بايد بروم پُماد ِ ضد ِ سوختگی بگيرم بزنم به روحم. هنوز با مردم غريبه ام
پيش قدم نمی شوند، پيش قدم نمی شوم. هر روز كار هردومان سخت تر می شود. داستان مقصر ندارد.
داستان از غريبی گذشته، مدت هاست. كاش می شد صداها را پيش بينی كنم. آن وقت سِپَرَم را از جلويش كنار می زدم تا مستقيم مرا هدف بگيرد. شايد ستون بريزد.
.ت