محسن نامجو - زلف بر باد

زلـف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بـنیاد مـکـن تا نکـنی بـنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلـک فریادم

زلـف را حلقـه مکن تا نکنی دربـندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانـه مـشو تا نبری از خویشـم

غـم اغیار مـخور تا نـکـنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گـلـم

قد برافراز کـه از سرو کـنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هر قوم مـکـن تا نروی از یادم

شـهره شـهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منـما تا نـکـنی فرهادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

تا بـه خاک در آصـف نرسد فریادم

حافـظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

مـن از آن روز کـه دربـند توام آزادم