آنچنان که به خودم خیره شدم چشمانم قبل از اینکه از حدقه بیرون بزند قلبم را می شکافد و

چنان حفرهُ عمیقی در قلبم ایجاد می کند که به مانند ذره ای ناچیز در سیاهچال ِ فضایی ِ

عظیمی واژگون می شوم بی آنکه بدانم چرا در عین ِ بی تفاوتی ِ محض به لبخندی دلم خوش

می شود و جسارت ندارم این استقامت ِ لعنتی را زیر پایم له کنم و فریاد بزنم به همه بگویم که

قلب ِ من پلاستیک ِ نامرغوبی است که روزی صد تا خط برمی دارد ولی هر چه به زمین می کوبمش باز

نمی شکند